این غزل سایه را – که در استقبال غزل حافظ است – شجریان دو بار به زیبایی خوانده است. یک بار در دشتی – در کنسرت با گروه زنده‌یاد فراموز پایور – که بعداً در آلبوم «راز دل» منتشر شده است و فکر می‌کنم یکی از زیباترین دشتی‌هایی است که شجریان خوانده است، به ویژه دیلمانی که روی ابیاتی از قطعه‌ی «بهار سوگوار» سایه خوانده است.

 

همین غزل را شجریان بار دیگر در آلبوم شماره‌ی یک چاووش – «به یاد عارف» – خوانده است اما این بار در بیاتِ ترک با آهنگسازی و سرپرستی محمدرضا لطفی با گروه شیدا. این اجرای بیات ترک شجریان را بشنوید. اجرای دشتی را هم جداگانه خواهم آورد.

 

عنوان نوشته هم از بیت آخر سایه در این غزل است:

صفای آینه‌ی خواجه بین کزین دمِ سرد

نشد مکدر و بر آه عاشقان بخشید.

 

غزل سایه چنین آغاز می‌شود:

نه لب گشایدم از گل نه دل کشد به نبید

چه بی‌نشاط بهاری که بی‌رخ تو رسید

 

و غزل حافظ چنین آغاز می‌شود:

رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید

وظیفه گر برسد مصرف‌اش گل است و نبید