این خاطر حزین که شعرِ تر هم آن را بر نمی‌انگیزاند، قصه‌ی آن روز و امروز ماست. نه در زمانِ آفرینش این اثر و نه در زمانه‌ی ما، کم نیستند کسانی که رموز این «کلکِ خیال‌انگیز» را فهم نمی‌کنند. از همان زمان هم این نوید باقی بوده است که:

غمناک نباید بود از طعن حسودِ ای دل

شاید که چو وابینی، خیر تو در این باشد

آدمی در عالمِ خاکی نمی‌آید به دست

عالمی دیگر بباید ساخت وز نو آدمی

اهلِ کام و ناز را در کوی رندی راه نیست

رهروی باید، جهان‌سوزی نه خامی بی‌غمی

در طریق عشقبازی امن و آسایش بلاست

ریش باد آن دل که با دردِ تو خواهد مرهمی

چشمِ آسایش که دارد از سپهرِ تیزرو

ساقیا جامی به من ده تا بیاسایم دمی

کشتی باده بیاور که مرا بی‌ رخِ دوست

گشته هر گوشه‌ی چشم از غمِ دل دریایی

این قصه‌ها را نوشتم که یک بار دیگر تکرار کنم که هنرمند ما چگونه پا به پای زمانه و مردمِ خود گام برداشت تا نغمه‌سرای رنج‌ها و امیدها، شادی‌ها و اندوه‌ها و ترانه‌سرای حماسه‌های آن‌ها باشد و از آن‌ها جدا نباشد. و از خاطر نمی‌بریم که بدسگالان و کژبینان، چگونه بر جوانمردی آغالیدند که پشت پا بر هوس دولت دنیا زد و دلیرانه بانگ برآورد که او همان صدای «خس و خاشاک» است تا نامردمان و مزوران الحان او را برای نیرنگ و سالوس‌شان مصادره نکنند. موسیقی ما، تاریخ ماست. ملت ما توانگرتر از آن است که به زخم‌های بیداد و نادانی از پای در آید. ما می‌مانیم و جهل و تاریکی رفتنی است.

Flash Player upgrade required

این آواز، مو بر اندام هر صاحب‌دلی راست می‌کند. آدم را پرتاب می‌کند به دوردست‌های خاطره و خطر. از این آلبوم تنها آواز روی غزل حافظ و دو تصنیف آن را آورده‌ام. حالِ این لحظه‌ی من این‌هاست…

هر کو نکند فهمی زین کلکِ خیال‌انگیز
نقش‌اش به حرام ار خود صورت‌گر چین باشد…