اين خاطر حزين که شعرِ تر هم آن را بر نمی‌انگيزاند، قصه‌ی آن روز و امروز ماست. نه در زمانِ آفرينش اين اثر و نه در زمانه‌ی ما، کم نيستند کسانی که رموز اين «کلکِ خيال‌انگيز» را فهم نمی‌کنند. از همان زمان هم اين نويد باقی بوده است که:

غمناک نبايد بود از طعن حسودِ ای دل

شايد که چو وابينی، خیر تو در اين باشد

آدمی در عالمِ خاکی نمی‌آيد به دست

عالمی ديگر ببايد ساخت وز نو آدمی

اهلِ کام و ناز را در کوی رندی راه نيست

رهروی بايد، جهان‌سوزی نه خامی بی‌غمی

در طریق عشقبازی امن و آسايش بلاست

ريش باد آن دل که با دردِ تو خواهد مرهمی

چشمِ آسايش که دارد از سپهرِ تيزرو

ساقيا جامی به من ده تا بياسايم دمی

کشتی باده بياور که مرا بی‌ رخِ دوست

گشته هر گوشه‌ی چشم از غمِ دل دريايی

اين قصه‌ها را نوشتم که يک بار ديگر تکرار کنم که هنرمند ما چگونه پا به پای زمانه و مردمِ خود گام برداشت تا نغمه‌سرای رنج‌ها و اميدها، شادی‌ها و اندوه‌ها و ترانه‌سرای حماسه‌های آن‌ها باشد و از آن‌ها جدا نباشد. و از خاطر نمی‌بريم که بدسگالان و کژبينان، چگونه بر جوانمردی آغاليدند که پشت پا بر هوس دولت دنيا زد و دلیرانه بانگ برآورد که او همان صدای «خس و خاشاک» است تا نامردمان و مزوران الحان او را برای نيرنگ و سالوس‌شان مصادره نکنند. موسيقی ما، تاريخ ماست. ملت ما توانگرتر از آن است که به زخم‌های بیداد و نادانی از پای در آيد. ما می‌مانيم و جهل و تاريکی رفتنی است.

Flash Player upgrade required

اين آواز، مو بر اندام هر صاحب‌دلی راست می‌کند. آدم را پرتاب می‌کند به دوردست‌های خاطره و خطر. از اين آلبوم تنها آواز روی غزل حافظ و دو تصنيف آن را آورده‌ام. حالِ اين لحظه‌ی من اين‌هاست…

هر کو نکند فهمی زين کلکِ خيال‌انگيز
نقش‌اش به حرام ار خود صورت‌گر چين باشد…