اين دو سه روز گذشته به مرحمت بد قولی‌های شرکت مخابرات اين‌جا، هم بی تلفن بوديم و هم طبعاً بی‌اينترنت. علاوه بر اين‌که از عالم و آدم بی‌خبر بوديم و کماکان تا دو سه روز ديگر شايد وضع همين باشد، به خيلی از کارهای واجب‌مان هم نرسيديم.

به هر حال آمدم چند نکته را بنويسم که بايد در اين دو سه روز گذشته نوشته می‌شود.

اول اين‌که ماه رمضان بر اهل حال مبارک باشد. دوستی پيامی فرستاده بود که نغمه‌ی روزت از سال گذشته عوض نشده بود و همان نغمه‌های رمضانی مانده بود تا دوباره رمضان از راه رسيد! راست می‌گفت. انگار در ماه رمضان پارسال گير کرده بودم! پس طبعاً بخش نغمه‌ی روز طربستان، ميزبان ميهمانان رمضان باقی خواهد ماند.

ديگر اين‌که دو روز پيش سالگرد تولد استاد بی‌بديل آواز و موسيقی ايران، محمد رضا شجریان بود. اين جمله‌ی کوتاه را می‌نويسم برای ذکر خير استاد و گرنه با اين وقت تنگ و امکانات محدود نمی‌شود حق بزرگ پهلوان آواز ايران را به گردن موسيقی ايران زمين ادا کرد. برای خودم نوشتم که يادآوری باشد. ادای دينی هم باشد که خود بسيار مرهون وجود و صدای شجريان هستم از آن‌جا که مرا با فرهنگ، ادبيات، معنويت و عالم بيکرانه‌ی موسیقی ايرانی آشنا کرد و چه بسا آشتی داد.

آخر اين‌که دوستانی که به اين وبلاگ سر می‌زنند، با خبر باشند که اگر ای‌ميلی فرستاده‌اند يا کاری را تقبل کرده‌ام (که طبعاً از طريق اينترنت فقط قابل انجام است)، عذر صميمانه‌ی مرا بپذيريد که اين دو سه روز گذشته علاوه بر ادامه‌ی امور اسباب‌کشی و محروميت از تلفن و اينترنت، اداره هم تعطيل بوده است و نمی‌شد کار چندانی کرد. می‌بينيد بودن و نبودن اينترنت چه تأثير انکارناپذيری در زندگی بشر امروزی دارد؟