این هم یکی دیگر از نوروزانه‌های طربستانی. گلهای تازه‌ی ۳۱، با صدای شجریان و دو غزل از حافظ. حال و هوای سرخوشانه و نوروزانه‌ای دارد. محظوظ شوید.

 

Flash Player upgrade required

برای گشایش سال ۸۹، بهترین هدیه‌ای که به فکرم رسید، دو آواز از شجریان است از مجموعه‌ی گلهای تازه: شماره‌ی ۳۱ و ۴۲. مشخصات برنامه‌ها در خود برنامه اعلام می‌شود. توجه من مثل همیشه به غزل‌ها و مضمون شعرهاست. یکی شعر حافظ است و دیگری از سعدی. گوش بدهید و محظوظ شوید. سال تازه هم بر شما خجسته و مبارک باد.

 

Flash Player upgrade required

حال و هوای نوروز است و دو سه روزی است آوازی در بیات ترک را از شجریان گوش می‌دهم. برنامه‌ی شماره‌ی ۱۴۴ گلهای تازه را. غزل حافظ است به همراه سه‌تار استاد احمد عبادی. این آواز خصوصاً به کار کسانی که مشقِ آواز می‌کنند و پی بیات ترک خوبی می‌گردند می‌خورد. این همه که این آوازها را در ملکوت می‌گذارم یک دلیل ساده دارد: خودم آوازی را می‌شنوم و لذت می‌برم. دریغ‌ام می‌آید این شیرینی و لذت را تنها برای خودم نگاه دارم. حتماً هستند کسانی که هم‌چون من از آن لذت می‌برند و زخمه‌ی سازی یا ارتعاش آوازی، روح‌شان را می‌نوازد و بیتِ شعری روزشان را می‌سازد. ستمِ ستمکاران و بیدادِ بیدادگران،‌ شادی‌های ما و فهمِ ما را نمی‌تواند برباید. ما با این‌ها و با بسی بیش از این‌ها زنده‌ایم و زنده‌تریم. شعر و آواز هم‌چون آب، باعث رویشِ جان‌های ماست. ما با موسیقی‌های‌مان هم سبز هستیم.

دو آلبومی که در زیر می‌شنوید، پیش‌تر چندین بار در ملکوت آمده است. این دو، گلهای تازه‌ی شماره‌ی ۴۸ و ۱۴۷ است و هر دو آلبوم در سه‌گاه اجرا شده‌اند اولی در چهارگاه است و دومی در سه‌گاه. توضیحات مربوط به هر آلبوم در ابتدای اثر آمده است. این دو آلبوم، به ترتیب، مشهورند به «آفتابِ نیمه‌شب» و «ناز لیلی». به نظر من این دو، در شمارِ بهترین آوازهایی است که شجریان خوانده است. غزل‌ها، یعنی غزل سعدی و حافظ، هر دو غزل‌هایی ناب هستند (دستِ کم برای من غزل‌هایی بسیار پرمغزند؛ یکی عاشقانه و دیگری رندانه). امروز را، میهمان این چهارگاه  و سه‌گاهِ نازنین باشید.‌ گوش بدهید و دعا کنید به جان خوانندگان و نوازندگان (و البته به روحِ رفتگانی چون معروفی فقید).

این غزل از شهریار است که شجریان می‌خواند. برنامه‌ی گل‌های تازه‌ی شماره‌ی ۵۴ در دشتی است. ویولن حبیب‌الله بدیعی، تار فرهنگ شریف و تنبک جهانگیر ملک.  کار مربوط به دوران جوانی شجریان است و تفاوت صدای شجریان با صدای امروز محسوس است.

داشتم با خودم نقد وقت را سبک-سنگین می‌کردم و این بیت مدام می‌آمد و می‌رفت که:
بیدلی در همه احوال خدا با او بود
او نمی‌دیدش و از دور خدایا می‌کرد

حالتی رفت و یادی آمد. یاد آواز راکِ شجریان افتادم. آوازی که روی این غزل حافظ خوانده است:
سحرم دولت بیدار به بالین آمد…
شاید یک بار دیگر این را نوشته باشم. گمان می‌کنم سال ۲۰۰۳ بود. سایه آمده بود لندن. یکی از آن شب‌ها، سایه از این آوازِ شجریان حرف زد. او این آواز شجریان را در زمره‌ی بهترین آوازهای‌اش می‌دانست. بشنوید و جان‌تان را تازه کنید.

این برنامه،‌ گلهای تازه‌ی شماره ی ۱۰۶ است. نوازندگان این اثر پرویز یاحقی، جهانگیر ملک، فرهنگ شریف و منصور صارمی هستند. آن‌ها که به نکات فنی آواز راک علاقه‌مند هستند می‌توانند به این‌جا مراجعه کنند.