مفردات آزادی – ۱۶
یک بار دیگر اتفاقات اخیر جهان را مرور کنیم. جنگ داخلی سوریه تمام شد. بشار اسد که تا همین دیروز قصاب خوانده می‌شد، حالا قهرمان نامیده می‌شود. چه کسانی او را با آغوش گرم پذیرفته‌اند؟ درست همان‌ها که مخالفان اسد را سازمان‌دهی می‌کردند و تأمین مالی: عربستان سعودی و قطر. و حالا اسد به اتحادیه‌‌ی عرب برگشته است و دیگر مغضوب بقیه‌ی همسایگان عرب‌اش نیست. یادآوری کنیم: عده‌ای از فعالان سیاسی می‌خواستند قساوت اسد را به گوش جهانیان برسانند که صدای مردم سوریه باشند و خیرخواهان و دولت‌های غربی به فکر نجات مردم سوریه از چنگال دیکتاتورشان باشد. اوباما در ماجرای بمباران شیمیایی تا لب مرز حمله‌ی نظامی رفت ولی برگشت. آن صدا گم شد. ایران هم وضع مشابهی دارد. از ۸۸ به این سو، خیلی‌ها در داخل و خارج به این خیال افتادند که باید صدای مردم را به گوش جهان رساند و فرض این بود که اگر جهان بشنود، ورق برخواهد گشت. «اوباما یا با اونا یا با ما» از همین‌جا می‌آمد. البته قرار نبود اتفاقی بیفتد و نیفتاد. بعد از دوره اول روحانی و آغاز کشتارها و سرکوب‌های خونین – که فاصله‌شان مدام کمتر شده است – باز همین وضع حاکم شد. به طور خاص، سودجویان سیاسی
