مجید گفت:

سلام داریوش جان،
فقط یادآوری کنم که آن فاجعه قتل عام در نروژ بود و نه در سوئد…
——————-
درست است. اصلاح می‌کنم.
د. م.

ورگ گفت:

این دیگر چه جورش است!
این سبک استدلال به این می‌ماند که با نشان دادن لک‌های پررنگ‌تر روی دیوار، بگوییم آن لکی که شما می‌گویید وجود ندارد یا همچین لکی هم نیست که اعتراض شما را برانگیزانده!
آن هم با مثال زدن رژیم‌های آپارتاید!
آپارداید بودن یک ماجراست و نژادپرستی یا نژادگرایی ماجرایی دیگر.
سطح انضمامی دوست دارید؟
پس این گزاره‌ها را مد نظر داشته باشید:
مردمی که در جوک‌ها و شوخی‌های روزمره‌ی خود اقوام خود را بچه‌باز، خر، زن‌به‌مزد و… معرفی می‌کنند و این جوری تفریح می‌کنند.
مردمی که عرب‌ها را (که بخشی از خودشان هم عرب هستند) با بدترین پسوندها خطاب قرار می‌دهند.
تازگی البته مد شده که یک قید هم اضافه کنند: غیر از عرب‌های ایرانی!
مردمی که می‌گویند: هنر نزد ایرانیان است و بس!
مردمی که همیشه در این گمان‌ند که باهوش‌ترین، کهن‌ترین، بهترین، و باقی ترین‌های جهان‌ند.
مردمی که به بدترین نحو ممکن زبان‌های قومی را تحقیر و تضعیف می‌کنند.
مردمی که بخشی از خود را نجس می‌دانند.
مردمی که به هر ضرب و زوری تلاش می‌کنند تا زبان‌های دیگر را در حد لهجه به زیر بکشند. یک زمانی تورکی را هم لهجه‌ای از فارسی می‌دانستند!
آقا! نژادپرستی و نژادگرایی چیست؟ شاخ و دم دارد؟
من خیلی افراد را می‌شناسم که به خاطر همین جوک‌های رشتی از سربازی فرار کردند و هرگز برنگشتند. یا به خاطر لهجه‌ یا هر تحقیر دیگری که توی جامعه رواج دارد.
می‌دانم خیلی به شما گران می‌آید که قبول کنید ما ملتی نژادپرست و بیمار هستیم.
اما باور کنید نخستین گام برای درمان بیماری، به رسمیت شناختن بیماری‌ست.
خودمان را فریب ندهیم با این سفسطه‌ها. به فکر درمان باشیم.

صداقت جم گفت:

برای بدبختی نیاز به کمی شانس و خوشبختی است
یادم می آید a la mode بود که هر آدم پولدار و مشهور و با کلاسِ خوبی حتما سری به شیر خوارگاه آمنه بزند و عکسی بیاندازد و دستی بر سر کودکی به خیر خواهی و نوازش بکشد.
علی دایی رفت؛سید محمد رفت و آن شیرینان برایش “یاد ایام ” را خواندند.آمنه نُماد خیرخواهی شده بود؛همه شیک و مرتب.
سال ۸۵،بعد از تعطیلات نوروزی به کُردستان رفتم.محمد فاتح دبیری است با سابقه ی هنرستان و راهنمایی و…آن سال راهنمایی تدریس می کرد.پریشان ،تو گویی شهروزش(سیروس) بیمار است.یکدانه ای و دُردانه ای که چه خوش صدایی دارد.از بنان که می خواند و…،پریشان بود.به کلام آمد که چند طفلی –از قضا استعداد هم در آن ها حاضر- به اصرار پدرانشان بعد از سال نو مدرسه نمی روند و گفته اند از سر همکاری و مساعدت درس های باقی مانده را به کودکانشان پیشتر بگوید به راهنمایی کردن که عازم بودند به کرج و تهران برای کارگری و کمک به پدر؛تا خرداد برگردند برای امتحان.
برای بدبختی نیاز به کمی خوشبختی هست.
ایرج بسطامی تَرک تهران کرده.شنیده بودم که در این جا روی خوش ندید حتا ماجرایی تعریف کردند که خسرو آواز نخواست او را مشکاتیان دوم ببیند و صید شده تیر” مژگان ” .رفت و زمین لرزید و شهری را بلعید.سوپ فروشی میدان خراسان هم گلپونه ها را چه با سوز می خواند.چه مرگی که تولدی با خود داشت با خود.گویی نه افشاری مرکب خوانی داشت و نه … گلپونه های وحشی دشت امیدم …وقت سَحَر شد.
راسته ی انقلاب عزیز است از چاپ پخش ته پاساژ که سلام مهندس مهدی را می رساندی و سراغ چاپ شده ی جزوه ای را می گرفتی که به سَق کشیده بودیش از نظام الدین قهاری یا پله های مارپیچی که سر راست می بردتت به سراغ نی که چه دارد؛بشیریه،کَتبی،جهانبگلو،گیدنز یا مروارید و ویترین به ویترین از آگه تا مولا.اما همین راسته مرا تابستانی دیوانه کرد.مشیری ، گلشیری و شاملو قَد در قَد، پوستر به پوستر، رنگ به رنگ
برای بدبختی و مرگ نیاز به کمی شانس و خوشبختی هست.
مجله فیلم ویژه نامه ی جشنواره بود.بازیگری بعد از خواندن سناریو ،فیلمنامه روبان قرمز انصراف داده بود و آزیتا حاجیان آن نقش را در برابر کیانیان – جمعه- بر عهده گرفته بود.دلیل : مگر ممکن است که زن ایرانی عاشق مرد افغانی بشود؟! حالا دوستان هنرمند مان می روند به حمایت از مهاجران،خدا کند که برای سهیم شدن در خوشبختی تیتر و خبر بعد از بدبختی صفه نباشد.خدا کند.
خدا کند در انسان دوستی مان یادمان باشد که ” همه ” با هم برابرند نه برخی برابر تر.
دست خودم نیست عادتِ پلشت من است؛من از مُدهای فراگیر،ژست های جلوی دوربین با شال و کلاه چه گوارایی و عینک تیره و جین و… بدم می آید.دهانم طعم اسید معده ام را می گیرد.نمی دانم چرا یاد سیگار گوشه لبِ شیوا نظر آهاری می کنم با استانبولی برسرش یاد منصور اسانلو و شهرک کاروان.زمانی که پای شیر آبی در حاشیه کوچه، زنان رخت می شستند و کودکان جنگ خروس جنگی داشتند و فیلم هندی هواخواه داشت در جوی ها دَلَمه ی گنداب صابون و چرک و تاید بود و رنگ تیره و بچه ها در پی هر وانت می دویدند و هلهله سَر می دادند.
برای بدبختی باید کمی خوشبخت بود که تا آنکه یا در آمنه ترا بپذیرند یا سرطانت به محک برود و یا صفه صفحه اول شود وگرنه دور است.کردستان دور است.
خدایا یعنی در بدبخت شدن هم باید تبعیض بگذاری؟
کوچه پس کوچه های کرمان و کهنوج دور است دوریش تا نمره ۷۲ فونت است.
چقدر من از خودم دورم از حَبل مِن ورید؛دورم، که روزی فکر می کردم بریدن از زندگی این است که این حبل را ببری با ژیلت، نه مُچ دست ، حَبل را باید برید.