بامداد گفت:

با سلام و درود
با تشکر از زحمتی که کشیده اید.
می خواستم از شما کسب اجازه کنم و ترجمه تان از نوشته آقای دباشی را در بامدادی عینا منتشر کنم.
صرف نظر از علاقه شخصی ام که آن را در آرشیو بامدادی داشته باشم امیدوارم این کار باعث شود چند نفر بیشتر آن را بخوانند.
——————————
بله حتماً. مقاله عمومی است. من فقط ترجمه‌اش را انجام داد. مقاله هم برای نشر عمومی نوشته شده. ترجمه‌ی من هم همین کار را می‌کند. با ذکر مأخذ و نام مترجم، حتماً‌ این کار را بکنید.
د. م.

ُسعید سلطانپور گفت:

با سلام
ممکن است روشنفکران نتوانند مانع حمله نیروهای خارجی در شرایطی مانند ایران و عراق بشوند ولی روشنفکران ( شبه روشنفکران ) می توانند مجوز تبلیغاتی برای حمله را به کشورها بدهند. به همین دلیل دباشی بدون رودروایسی ره روشن شدن مواضع جریانات روشنفکری کمک می کند. نکته ای که قابل توجه است این است که برخی از افراد و جریاناتی که در داخل کشور مشروعیت داشته و از حمایت مردم ناراضی هم برخودار بوده اند متاسفانه در مهاجرت و تبعید، به دلیل مشکلات راه و یا ضدیت های صرف ، به دامن خارجی ها می غلطند . جاده صاف کن دخالت خارجی ها می شوند . افرادی مانند علی افشاری و جریاناتی مانند مجاهدین خلق که قبل از عزیمت به عراق ، ار مشروعیت بالایی در ایران برخورداربودند و اپوزیسیون رژیم محسوب می شدند .
روزنامه نگار تورنتو

سیامک گفت:

به شما و آقای دهباشی می گویم که فکر نان باشید که خربزه آب است! شما از میزان رنجی که مردم کوچه و بازار می برند بی خبرید!بازخوانی حوادث جنگ جهانی اول و دوم نمایی عمومی از حوادث اکنون را می دهد. وظیفه روشنفکر ارزیابی صحیح حوادث و تلاش برای بازکردن گره های کوری است که بیخردان بر آن زده اند. سیاست خارجی ما همانند کشتی غول پیکری است که در مسیر برخورد با دیگر کشتی هاست. ممکن است بتوانیم سرعت این برخورد را موقتا کم کنیم, ولی تا سکان چرخانده نشود برخورد اجتناب ناپذیر است. در جنگ اول و دوم جهانی نیز خیلی از کشور ها حتی آلمان نازی مایل به شروع جنگ نبودند ولی فشار های غیر قابل اجتناب (بخوانید اینرسی کشتی ها!) آنها را به جنگ کشاند..نه خود کنند نه به کس دهند – بگندد و به سگ دهند! نه خودشان عرضه کاری دارند و نه می گذارند دیگران کارشان را بکنند. اینبار باسم وطن پرستی می خواهند جمهوری اسلامی را نجات دهند
درسال پیش و در دوران تظاهرات اعتراضی در کامنتی برای دوستی که از احتمال بروز خشونت توسط حکومت بر علیه تظاهر کنندگان نگران بود نوشتم::” دوست عزیزم.این را نوشتم تا ترس مردم بریزد! و نیز به مرگ بگیریم تا به تب راضی شویم و تصور نکنیم که حالا با دو تا کشته در روز ۲۵ بهمن خیلی خین و خین ریزی کردیم! و اگر یکروز حکومت ۱۰ نفر را کشت مردم فوری مردم بترسند و بخاطر پرهیز از خشونت تسلیم شوند!(از مردم لیبی یاد بگیریم) شما متوجه باش که ما با مشتی دیوانه طرف هستیم! برخی آنها حتی از قذافی هم دیوانه تر هستند! چون قذافی هر چه هست ادعای نیابت امام زمانی و پیامبری ندارد. از طرف دیگر این امری مسلم است که در صورت سرکوب مردم ایران خطر حمله به ایران صد در صد است و در اینصورت دامنه کشتاری که من و شما از آن وحشت داریم صد ها برابر بیشتر از چیزی است که فکر می کنیم. لازم به یاد آوری نیست که در جریان حمله به عراق فقط ۵۰۰ هزار کودک عراقی جان خود را از دست دادند. حال اگر قرار باشد بین یک سقوط خونین حکومت و خطر جنگ یکی را انتخاب کند کدام راه بصرفه خواهد بود” و ترسم از همین روز بود! ملتی که بی تفاوتی پیشه سازد و هر کسی با بهانه ای مثل بما چه؟ ما ترک هستیم و این دعوای فارس هاست! می زنند می کشن!شهرستان ما کوچیکه!بابا ول کن سیاستو! سیاست پدر و مادر نداره! از حضور در صحنه اجتماعی سرباز زند, بعدا باید بهایی ۱۰۰۰ برابر پردازد! ما خامنه ای را ادب نکردیم و حالا گردش روزگار باید او را ادب کند! حالا باید جامعه جهانی با بمب و موشک او را ادب کند!(هر که را ام و اب ادب نکندی – گردش روزگار او را ادب کندی). وقتی ما مانند مردم عراق مثل موشی هراسان در زیر بمباران اینور و آنوربدویم آنگاه عقل ما سر جایش خواهد آمد و حساب کار دستمان خواهد رسید که نه بابا “باتون خوردن در تظاهرات” , از بمباران و مو شک های کروز و کشته شدن و معلول شدن و خیلی بهتر بود! بعد از این اگه تظاهراتی شد مطمئنا همه با “کله” خواهند دوید! حاضر نبودیم یک هفته اعتصاب کنیم حالا با نابودی کارخانه ها قطع برق و آب گاز و تلفن و بنزین و….باید بیکاری های چند ساله را تحمل کنیم! بعد از این اگر دعوت به اعتصاب شد, با جان و دل در آن شرکت خواهیم کرد! وقتی شهرستان ها هم طعم تلخ جنگ را شنیدند, آنگاه یادمان خواهد بود که ایران فقط تهران نیست و شهرستانی ها هم باید در جنبش اعتراضی شرکت کنند! ما مانند بیماری بودیم که از ترس نیش سوزن ,آمپول خود را به موقع نزد و حالا باید بهای عفونت خود را باید با قطع دست و پا بدهد! ما فراموش کردیم که بهایی که مردم ایران خرده خرده می پردازند از یک جنگ تمام عیار بیشتر خواهد بود. یاد خواهیم گرفت دنیا جایی برای بی تفاوتی نیست! شما به سیاست کار ندارید ولی سیاست به شما کار خواهد داشت! و خواهید دانست که آن همه سینه دردیدن ها برای اصلاحات, برای پرهیز از چنین روز شومی بود.( سرچشمه شاید گرفتن به بیل – چو پر شد نشاید گذشتن به پیل!) و حالا کاری از دست ما بر نمی آید! تاریخ بی رحمانه تصمیم خود را گرفته است و خشک و تر را با هم خواهد سوزاند.پس نوش باد!تاریخ جایی برای بی تفاوتی نیست!
یاد حرف امیر کبیر در سریال او می افتم که در لحظه بریدن رگ هایش در حمام فین کاشان گفت:
اگر چه سخت است مرگ ولی شوق رفتن از میان شما آن را آسان می کند!
بسیاری از مردم نیز می گویند: اگرچه سخت است جنگ! ولی شوق رفتن این دارو دسته آن را آسان می کند.
اینبار نوبت وطن است تا خامنه ای پشت آن پناه بگیرد! اول اسلام را سپر بلای خود کردند و بعد از داغان کردن آن حالا نوبت وطن است تا آن را دستمایه حکومت ننگین خود سازند. اینجا یک مغلطه تاریخی دارد اتفاق می افتد. حمله به جمهوری اسلامی , حمله به ایران قلمداد می شود!صبر قدرت های جهانی هم حدی دارد و شاید مردم دیگر کشور ها باندازه مردم محنت کشیده ما “صبور و پذیرای ظلم ” نباشند! از طرف دیگر اینترنت نشینان ایران منعکس کننده آرای واقعی مردم ایران نیستند تنها منعکس کننده بخشی از آن هستند.می گویند در جهنم مارهایی هست که مردم پناه می برند به اژدها! دیدگاه عوام جامعه ایرانی متمایل به دخالت قدرت های خارجی است. که در اینصورت بازی به شکلی که ۱۲۰ روشنفکر ملی مذهبی تصور خواهند کرد پیش نخواهد رفت. عده ای می گویند ملی مذهبی ها یک بار اشتباه کردند و نتیجه آن جمهوری اسلامی شد و حالا می خواهند اشتباه دوم را بکنند و به اسم “وطن پرستی” آن را نجات دهند! می توان تصور کرد که حمله به ایران چیزی شبیه حمله به افغانستان خواهد بود. زیر ضرب قرار گرفتن بازو های اقتدار حکومت مجالی برای رها شدن خشم توده عاصی کوچه و خیابان و متعاقب آن سقوط حکومت خواهد بود. یک فرض بسیار محتمل دیگر آن است که پس از چشیدن ضرب شصت. عقلای حکومت نقش بارز تری را ایفا خواهند کرد.و عقب نشینی حکومت برای نجات باقیمانده اقتدار خود آغاز خواهد شد. به احتمال زیاد خامنه ای اگر جان بدر ببرد استعفا خواهد داد و شورایی جای او را خواهد گرفت و این امر کمک بسیاری به نضج گرفتن حرکت های مدنی مردم خواهد کرد. عقب نشینی پله پله خواهد بود.

امیر گفت:

ممم… ممنون از ترجمه…من قبلا از طریق اشتراک یک دوست متن انگلیسی رو خونده بودم البته و حالا… من نه خارجم نه کتک نخورده… هنوزم چیزی نگذشته به نظرم از باتومایی که جای شما و نویسنده مقاله در همین خیابونای تهران خوردیم… ازاینکه اینور اونورمون همسن و سال دیدیم که تیر(البته شاید بگید اشکال نداره،پلاستیکی بوده) خوردند و… مممم … مخالفت شما با دخالت نظامی تو ایران قابل درکه… واسه مقاله نوشتن که خیلی خوبه… واسه به رخ کشیدن کلمات بزرگ!!… اخ نمیدونم چی بگم اصلا… من آدم خشنی نبودم هیچ وقت..خودم هرچقد این چن سال کتک خوردم اما تا حالا هیچ کی رو نتونستم بزنم… مرگ کسی رو هم نمیتونم ببینم…. اما چیزی که شما در نظر نمیگیرید به نظرم مساله گرفتار شدنه… یعنی فک نمیکنم یه ذره هم درک کنید… خوب من اینم بگم که افتخارم همیشه بالاترین گرایش بالاترین رشته بالاترین دانشگاه درس خوندن بود…البته شما فک میکنم باتوجه به نظراتم منو جزو عوام تحت فشاری بدونید که تن به وطن فروشی میدند…خوب باشه ما هم وطن فروش باشیم… من آدمای زیادی رو میشناسم که وطن که سهله..تن ، جون،کودک،بچه،… هم میفروشند …ومن به اونا هیچی نمیگم که هیچ…نمیتونم حتی بگم نه!…اما شما اصلا اینو درک نمیکنید…. شما نمیتونید ببینید که وقتی شورشیهایی با جمعیت یک دهم یک کشور حتی شاید خیلی هم کمتر، همه منابع مالی و جانی و… کشوری رو گرفتند و … اه،دیگه خودم هم حال ندارم این حرفا رو تکرار کنم…اما من..ما زورمون بهشون نمیرسه… اصلا هم حرفای قشنگ و حسهای زیبایی که در انتهای مقاله یه جاها به جای کمک خارجی برای بیرون کردن این جونورا پیشنهاد شده مثل نصایح احنمالی من به یه تن فروش،تو کت زندگی نابود شده و ازدست رفتم نمیره …راستش خیلی هم شرمنده نیستم از بی سوادی و بی شعوری خودم و این حس خیانت به وطن!!! که شما البته میگین و من چیزی جز فراموشی و سر راه ولشدگی از این مادر ِ وطن ندیدم… امیدوارم درک کنید که من هم از کشته شدن و کشتن بیزارم و خیلی بیشتر از شما لمسش کردم…اونم تو خیابون!!! … اما به نظرم دیگه دوران اینکه ما فک کنیم هنوز وزنی داریم که باهاش کفه ای رو پایین بکشیم گذشته..دیر شده…. بازهم انتخاب شده بد و بدتری… اه…. آره اما…همینطوره… و آمریکا به نظر من ، از چین و سوریه و اعراب و اسراییل و ج.ا بهتره…خیلی بهتره/

ali گفت:

همون آقای دهباشی که تو گوشه آمریکا لم داده.اگر فقط بهش بگی شب ها(مثلا)حق نداری دیگه آبجو بخوری.زمین و زمان را بهم میدوزه و میگه این حق منه.حالا مردم بدبخت ایران ۳۰ سال زیر دست یکی از جنایتکارترین حاکمان دنیا هستند و از هر حق مسلم انسانی دور هستند.شعار دادن خیلی آسونه آقای دباشی!! با یک مثال پوشالی بودن و غیر واقعی بودن حرف های این استاد دانشگاه را برایتان نمایان میکنم.فرض کنید در همسایگی همین آقای دباشی یک خانواده عجیب زندگی کنند که پدر خونه هر روز یکی از بچه ها یا زنش را بشدت کتک بزند.همین آقای دباشی اولین نفر خواهد بود تا به پلیس خبر بده بیان و یارو را بگیرن و بعد همین استاد دباشی در سایت خودش از حرکت انقلابی و بشردوستانه خودش خواهد گفت. برین جمع کنین دکون و دستکتون رو بابا.مردم دارن له میشن.چرا تو باید تو آمریکا بهترین دوران عمرت را در آسایش طی کنی و یک نوجوان تو ایران نتونه مثلا به یه دختر از دور نگاه کنه؟؟اگه جرات داری بلند شو بیا ایران و پای حرفت وایسا. عین همین مصداق را من برای گروه های به اصطلاح اپوزوسیون که مردم را شیر میکنند را نیز بکار میبرم.جمع کنین بابا این جنگولک بازی رو

سیروس به آيين گفت:

دوست عزیز،
ایراد من به این مفاله این است که تمایل جمهوری اسلامی به جنگ را نادیده گرفته است. در این ترجمه خوب و روان حیف است که لغرش‌هایی از این دست راه بیابد:«آن‌چه که می‌گویند و می‌کنند تکرار کابوس ارولی است از سرِ نو» یا «هر آن‌چه که این مدافعان جنگ» «که» پس از «آنچه» زیادی است.
———————–
ممنونم. چشم. اصلاح می‌کنم.
د.