اصل ۳۲ قانون اساسی: هیچ‌کس را نمی‌توان دستگیر کرد مگر به حکم و ترتیبی که قانون معین می‌کند. در صورت بازداشت، موضوع اتهام باید با ذکر دلایل بلافاصله کتباً به متهم ابلاغ و تفهیم شود و حداکثر ظرف مدت بیست و چهار ساعت پرونده مقدماتی به مراجع صالحه قضایی ارسال و مقدمات محاکمه، در اسرع وقت فراهم گردد. متخلف از این اصل طبق قانون مجازات می‌شود.

پ. ن. بگذاریم موضع خودم را هم صریح‌تر بیان کنم: ما کمترین سودی از دفاع اوباما نمی‌بریم و هیچ زیانی هم از اعتنا نکردن به آن نمی‌بریم نه به دلیل این‌که توجه و اقبال به اوباما یا آمریکا ممکن است باعث شود آماج هجمه و بهتان‌های دولت فتنه‌ی محمودیه و نظام دروغ شویم، بلکه دقیقاً به دلیل آزادگی و استقلال‌مان و هم‌چنین به دلیل اهمیت استراتژیک ماجرا، ما باید گرمِ‌ کارِ خود باشیم. دفاع لفظی اوباما کمکی به ما نمی‌‌کند. دفاع عملی او هم هیچ چیزی به ما نمی‌افزاید. نتیجه‌ی آخر قصه را ما رقم خواهیم زد، نه آمریکا. از این نمد هم پوستینی برای آمریکا دوخته نخواهد شد مگر این‌که آمریکا در عمل – و نه فقط در شعار و حرف – بخواهد متعهد و ملزم به احترام گذاشتن به تعیین سرنوشت ملت‌ها به دست خودشان باشد. آمریکا در قصه‌ی مصر کارنامه‌ی چندان درخشانی ندارد. هر چند اوباما یک روز در میان، کوشش می‌کرد با دیپلماسی و بیانِ شیوا و پاکیزه، دسته‌گل‌هایی را که خانم کلینتون به آب می‌داد رفو کند، اما آمریکا هنوز خیلی چیزها را باید جبران کند. فراموش نکنیم که قبل از انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، همین خانم کلینتون که آن زمان نامزد انتخابات بود و از مبارزه کنار نکشیده بود، برای ما خط و نشان می‌کشید که ایران را با خاک یکسان خواهیم کرد (این‌جا را بخوانید). حافظه‌ی ما هنوز خوب کار می‌کند. مطمئن باشید موسوی هوشمندتر از این حرف‌هاست که بخواهد رایگان به بازی‌های سیاسی داخلی، منطقه‌ای و بین‌المللی امتیاز بدهد.

این واکنش‌های عصبی، شتاب‌زده و وقیحانه، یک نکته را بیشتر برجسته می‌کند: حضور پررنگ و شاداب سبزها، فضای ذهنی دوستان اقتدارگرا را سخت به هم ریخته است. این طایفه مدت‌هاست که اخلاق و تقوا را رها کرده‌اند اما بازی تازه‌شان فقط نشانه‌ی بی‌تقوایی نیست بلکه نشانه‌ی دستپاچگی و آشفتگی آن‌ها در برابر زندگی، امید و ایمان مردمی است که دیروز ثابت کردند هنوز پیش وجدان، ایمان و خردشان سرفرازند. آیا دستگاه کودتا شهدای ما را پس خواهد داد؟

پ. ن. یادداشت هم‌دانشگاهی صانع ژاله را بخوانید (او دانشجو بود): «یک چیز فراموش نشود.صانع ژاله برخلاف دروغ هایی که در آگهی ترحیمش نوشته اند نه حافظ قرآن بود و نه بسیجی.حداقل تا جایی که ما هم دانشگاهیانش می شناختیم.دانشجوی نمایش بود،یک هنرمند جوان.به دست منافقین هم کشته نشد.خدایا ما می دانیم تو هستی.این بی وجدان های کریه المنظر نمی دانند.التماس داریم.خودت را نه به ما،که به این ها نشان بده.این جانوران را بنشان سر جایشان…». واقعاً بدون شرح است!