چند روزی است که می‌خواهم تلفن بزنم به دوستی که چند تن از عزیزان‌اش در بندند و خودش در غربت افتاده است و رنج می‌کشد تا کلامی بگويم که آرامشی بدهد و شعله‌ی اميدی برافروزد. دیدم تنها چیزی که در مجال پروازِ ذهن و خيالِ من می‌گنجد، شعری است از سايه. با حوصله جست‌وجو کردم و دو شعر از سايه را يافتم. یکی شعر «زمين» بود و ديگری شعر «سرودِ رستاخیز» که در زیر می‌آورم‌اش. دست نداد که آن گفت‌وگو حاصل شود. خودش لابد اين‌جا را خواهد خواند. غرض همان پیام است که برسد و مطلوبی که برآورده شود. اين شعر را چند روز پيش، قبل از پخش فیلم «پژواک روزگار» و سخنان دلیرانه‌ی شجریان خوانده بودم. حال که آن سخنان پخش شده است و موج‌اش در جان‌های آرزومند گرمای امید افکنده است، بيشتر می‌بينم که اين شعر چقدر مناسبت دارد. «سرود»ی است که سخت به آن نيازمنديم. «رستاخيز»ی هم در میان ما افتاده که خاطره‌های خفته و آرزوهای نهفته را به ميدان کشيده است. اين شعر، جز این‌که تسلای خاطر آزرده‌ای و اميدبخش رنج‌ديدگان باشد، تلنگری هم هست که از اکنون به فکر آينده باشيم. آينده‌ای که ناگزیر است و دیر یا زود سر خواهد رسيد. بايد به فکرِ سرودِ فتح بود. رنج و دردهای ما سپری خواهند شد. بايد بينديشيم که هنگام عبور رنج‌ها، پيروزی خود را چگونه خواهيم آراست؟