همین هم که میگویید باز دارید داوری میکنید. آدمها آن کاری را که لازم دارند و به آن گرایش دارند را باید تجربه کنند ، خواه اشتباه کردن باشد و یا دوری گزیدن و چندی را با خود بودن و یا در میان مردم به آنان خدمت کردن. همه اینها خوب است اگر از یک میل و نیاز درونی اصیل آمده باشد. صومعه نشینی الزاما وضع مالی خوب نمی خواهد این یک ترجیج شخصی است. پاره ای افراد ترجیح میدهد لباس خوب بپوشند و یا خانه خوب داشته باشند و یا هر چیز دیگر ، برخی دیگر اینها را ترجیج نمیدهند و چندی خلوت می جویند تا خود را واکاوند زخم های خود بلیسند و آرامش و سکوت آنها را دوباره ترمیم کرده و چون فرد سالمی به میان مردم باز گرداند. منتهی چون داشتن امتیازات اجتماعی یک چیز عادی و رایج است به چشم نمی آید اما آنکه اینها را بر نمی گزیند و طور دیگری از زنده بودن خودش را میخواهد چندی تجربه کند برای ما آدمهایی که به عرف عادت کرده ایم موجودات خودخواه و عجیبی به نظر می آیند.
گمان میکنم که خود شما میل به سکوت و خلوت دارید و چون فراهم نیست خشمگین هستید و به آنها که میتوانند این را تقبل کنند می تازید و آنان را خودخواه می نامید. به خودتان مراجعه کنید و ببینید این قضاوت شما از سر رشک نیست؟ اگر چنین است چند روزی را با خود به سفر بروید و خلوت کنید. آنوقت می فهمید که صومعه نشینان آنقدر هم هم خودخواه نیستند:-)