انگار بار اول نبود که اين حال را داشت. مثل اين‌که هزاران بار اين بلا سرش آمده بود. دل‌شکسته بود و آزرده خاطر. اهل نفرين نبود. اما وقتی آه می‌کشيد، آه‌اش شکل اين حروف را می‌گرفت:
«يا رب آن زاهد خودبين که به جز عيب نديد
دود آهيش در آيينه‌ی ادراک انداز!»
August 21, 2006
« خو گير از حلم خدا | صفحه‌ی اصلی | اين کودکِ زيرک »
چشم‌های عيب‌بين
مطالب مرتبط
* زبان عاجز تفسير
* مغالطه
* هنوز وقت‌اش نشده؟
* ما غرّک بربک الکريم؟
* نظر کردن به درويشان . . .
* رنج ضايع، سعی باطل، پای ريش
* که هر که بی‌هنر افتد . . .
