دردناک‌ترين بخش ماجراها و معضلات جهان اسلام اين است که عمدتاً کسانی به دفاع از مظلومين بر می‌خيزند که چندان سابقه‌ی درخشان و خوشی ندارند. نمونه‌اش همين آقای جورج گلووی (سوابق او را در ويکی‌پيدیا ببينيد). سخنان او البته که بسيار به جا هستند و قلب ماجرا را هدف قرار داده‌اند. اما ای کاش کس ديگری اين سخنان را گفته بود. پارادوکس ماجرا هم البته در این است که کسانی که معمولاً بسيار صلح‌طلب و معتدل هستند، به ندرت خودشان را در گير بحث‌های جنجالی می‌کنند.

حساب‌اش را بکنيد که ما داريم کشتار قساوت‌آميز انسان‌ها را در خاور ميانه محکوم می‌کنيم و از آن سوی ديوانگانی افراطی فتوا می‌دهند که بايد با هر کس که از حمله‌ی اسراييل به لبنان حمايت می‌کند جنگيد و خون‌اش را ريخت. من البته که مخالف جدی مداخله‌ی وحشيانه و نظامی اسرايیل هستم. اما موضعِ من کجا و موضع افراطيون کجا؟ اين مشابهت‌هاست که کار را دشوار می‌کند. کار بسیار طاقت‌فرسايی است که طرف حقيقت باشی و برای جان انسان‌ها ارزش‌ها قايل باشی و تبعيض‌های آشکار قدرت‌ها را ببينی و در عين حال بخواهی دامن‌ات از افراط و تفريط پاک باشد. کسی که نه طرف‌دار القاعده باشد و نه طرف‌دار بوش و بلر، کجا می‌ایستد؟ کسی که طرف‌دار سياست‌های ايدئولوژيک افراطيون اسلام‌گرا که گوهر دين را گروگان سياست ساخته‌اند نباشد، چگونه می‌تواند سخن‌اش را شجاعانه بگويد؟ به گمان من خيلی ساده است. هر دو سوی اين نبرد مشمئز کننده يک تئوری مشترک دارند: جهان سياه و سفيد است؛ همه چيز صفر و یک است. شما يا طرف‌دار القاعده بايد باشيد يا طرف‌دار آمريکا. اين همان تقسيم‌بندی کثيف و دل‌آزاری است که خيلی‌ها که حتی لباس روشنفکر و انديشمند به تن دارند، به سادگی در دام آن می‌افتند. ارزش‌ِ جان آدمی، بالاتر از ايدئولوژی‌های سياسی و دينی شرق و غرب است. آزادگی و حريت بالای تعلقات و منافع سياسی و حزبی است.

بحران بزرگ در خاورميانه، بحران بشردوستی است. بحران بشردوستی و حقوق بشر و آزادی بيانِ بدون تبعيض و منصفانه است. انديشمندی که برای آزادگی و حريت‌اش ارزش قايل است بايد رسماً برائت خود را از هر دوسوی افراطی ماجرا اعلام کند. (نبرد و جنگ در ميدان جنگ قصه‌ی ديگری است و با آدم‌کشی و نبرد ناجوانمردانه زمين تا آسمان فرق دارد؛ اشتباه نکنيد).