شادی گفت:

من هم بعد از خواندن این نجواها دقیقا همین به ذهنم رسید که آن طرفی‌ها هرگز نتوانسته‌اند چنین از خدا بگویند که انگار مدتها با او همسفره بوده‌اند. اما بعد از خودم پرسیدم اگر مثلا در وبلاگ قزوه همچین چیزی را بخوانی چه خواهی گفت؟ جواب دادم هیچی، می‌گویم اینها نمایش است. حرف قشنگ زدن که سخت نیست. کافی است ادیب باشی. این همه هنرپیشه که جلوی دوربین به این قشنگی اشک می‌ریزند مگر به آن دلیلی است که قصد دارند به ما القا کنند؟ نمی‌دانم چنین اتفاقی خواهد افتاد یا نه ولی اگر هم بیافتد من به حساب خلوص نویسنده نخواهم گذاشت. یعنی اینکه هنوز «من قال» مهم است!
در ضمن مرسی که این رمضانیه را می‌گذاری. ببین می‌توانی کاری کنی هر سال ماه رمضان جد و آبادت را خدابیامرزی نفرستیم؟! راستی حالا که تو اینقدر دم افطار خوب از ما پذیرایی می‌کنی یه سریالی، صاحبدلانی، شب دهمی، یانگومی، چیزی هم به این رمضانیه اضافه کن که همزمان با خوردن و هضم کردن کمی معنوی شویم و با گودر افطار نکنیم :))
————————————
در مورد بند اول نوشت‌ات خوب توضیح می‌شود داد دیگر. یعنی جنس سخن قابل‌تشخیص است. متعلق‌اش معلوم است. مقوله‌ای است حسی. می‌شود به سرعت فرق سخن نمایشی را از سخنی که از سوز دل باشد تشخیص داد. چنان بی‌معیار و رها هم نیست این فضا. کمی تجربه و تمرین می‌خواهد. تشخیص‌اش خیلی سخت نیست. چیزی درباره‌اش خواهم نوشت.
د. م.

عمو گفت:

دال میم چیز دیگری که تو این نیایش ها هست تاریخه به نظرم . این آثار اینچنینی قابلیت ماندگاری بالایی دارن