بگذریم. زردنويسی در ايران سخت غالب است. در رسانه‌های فارسی‌زبان هم ايضاً. دو نمونه‌‌ی زردنويسی متعارف روزنامه‌نگاری را که «جنجال‌آفرين» شدند، حتماً همه شنيده‌اند: ماجرای آن دختر هنرپيشه و اخيراً قصه‌ی اين جوان دانشجوی ايرانی در کانادا. اين حس کنجکاوی مخاطب است که بايد ارضاء شود؟ از خواندنِ اين اخبار لذت می‌برد؟ (اين مطلب «تشت و پشم» را هم بخوانيد) هيچ کدام از اين اتفاق‌ها هيچ وقت برای خودش نمی‌افتد؟ اصلاً چرا بايد درباره‌ی اين مقولات نوشت و با آب و تاب اين‌ها را شرح داد؟ چه نياز عقلانی، معرفتی، انسانی يا اجتماعی در اين‌ها هست؟

در روزنامه‌نگاری ايران البته دو نوع روزنامه‌نگاری زرد داريم: زردنويسی سياسی و زردنويسی عوامانه. زردنويسی سياسی البته شاخه‌ای از همان زردنويسی عوامانه است. يعنی اگر تا ديروز «عوام» ذوق می‌کردند از با خبر شدن از اسرار زندگی خصوصی فلان هنرپيشه، الآن «رقبای سياسی» بر ملا شدن و بر ملا کردن اسرار زندگی خصوصی سياست‌مدار رقيب را فرض واجب می‌شمارند و مهم نيست که آن بخش زندگی خصوصی رقيب واقعاً چه ربطی به اختلاف‌نظرهای سياسی‌شان دارد؛ خودشان با آسمان و ريسمان به هم بافتن ربط‌اش می‌دهند. برای من دو مسأله مهم است: ۱. رسانه‌ی مدرن وظیفه‌‌اش شفاف کردن جامعه است. ۲. رسانه بايد بتواند «قدرت» و «سياست» را پاسخگو کند. این‌ها برای من دو اصل کلان رسانه‌ای هستند که بايد حفظ‌شان کرد. قربانی کردن يک جوان بيست و چند ساله که حالا شهوت بر او غالب شده، نه «جامعه» را شفاف می‌کند و نه «قدرت» و «سياست» را به صلابه می‌کشد. به طريق مشابه، وقتی رسانه‌ای که جناح طرف‌دارش قدرت بی‌حد و حصر دارد، آبرو و حيثيت رقيب‌اش را با دروغ‌بافی و اتهام‌زنی در رسانه بر باد می‌دهد، باز هم نقض غرض شده است. به فرض هم که آن رسانه در اقليت می‌بود و حظ و بهره‌ای از قدرتِ سياست نمی‌داشت، باز هم ناگزير به رعايت آدابی اخلاقی بود (حتماً خوانده‌ايد اين «قصه» را که مثلاً قاليباف فلان خبرنگار را «ضرب و شتم» کرد؛ و يا البته اکثريت قريب به اتفاق مطالب بعضی از روزنامه‌های عزيزدردانه‌ی وطنی را خوانده‌ايد).