اما سؤال اصلی من متوجه همه‌ی کسانی است که خودشان را «ارزشی» می‌دانند و سعی می‌کنم جانب انصاف را نگه دارم و درباره‌ی همه‌شان یک شکل قضاوت نکنم. بسیار دوست دارم بدانم این افراد، درباره‌ی اقدام‌های این گروه «خودجوش» دقیقاً چه واکنشی نشان می‌دهند؟ اعتراض می‌کنند؟ امر به معروف و نهی از منکر می‌کنند؟ به آن‌ها می‌گویند شما که مدعی دفاع از ارزش‌ها – و دفاع از «ولایت» – هستید، باید اخلاقی‌تر باشید؟ و از آن‌ها می‌خواهند که قانون را زیر پا نگذارند؟ (و به فرض هم که در زبان چنین بکنند، در عمل هم چیزی تغییر می‌کند؟!) بالاخره مجریان این قانون و قانون‌گذاران و تمام اهرم‌های قدرت که در دست خودشان است (حالا درست است احمدی‌نژاد انحرافی شده) ولی این گروه بالاخره حاکمیتی یک‌دست دارند. چرا به قانون خودشان بها نمی‌دهند؟ گرفتیم یکی نامه‌ای نوشت و گرفتیم خلاف قانون بود (اگر خلاف قانون نباشد که دیگر تکلیف روشن است؛ بیخود می‌کنند می‌ریزند در خانه‌ی طرف! مگر این‌که البته در این کشور ملاک و معیار دیگری هم جز قانون مهم و معتبر باشد که آن وقت باید پرسید پس این «جمهوری اسلامی» و قانون اساسی‌اش اصلاً چه خاصیتی دارد؟ این بود آن «نظام اسلامی» که دم از آن می‌زدید؟ و معنای‌اش البته این است که این نظام و همه‌ی بساط‌اش کلاً بر مبنای اسلام نیست و شکست خورده است و برای استمرار و حفظ آن باید به چیزی بالاتر و ورای قانون مصوب و رسمی خود همین نظام متوسل شد وگرنه همه چیز از همه می‌پاشد!). چرا یکی از او شکایت نمی‌کند تا او را مثلاً ببرد دادگاه و پیش‌روی همه‌ی مردم، در برابر هیأت منصفه‌ای عمومی و بدون نیاز به بازجویی و بازداشت و اعتراف، ضعف موضع‌اش را ثابت کند؟ یعنی با کثیف کردن دیوار خانه‌ی مردم و لیچار نوشتن، کدام بخش از ارزش‌های این گروه محقق می‌شود؟ با بیرون زدن رگ‌های گردنِ دوستان «خودجوش»ِ این‌ها، چه اصل اخلاقی بر زمین‌مانده‌ای اقامه می‌شود؟ خیلی خوب می‌شود اگر آن‌ها که طرف مقابل هستند – حتی اگر دست‌شان را محکم روی دهان دیگران گذاشته‌اند و راه نفس کشیدن و زندگی کردن این‌طرفی‌ها را بسته‌اند و حتی اگر برای خاموش کردن آن‌ها دست به قتل و شکنجه و تهدید و هزار و یک شیوه‌ی استخفاف و ارعاب می‌زنند – گه‌گاهی وقتی با خودشان خلوت می‌کنند از خودشان بپرسند که آخر این کاری که ما کردیم از سر انصاف و مردانگی بود؟ دوست داشتیم همین رفتار را با خودمان بکنند؟ فکر می‌کنم اگر تصوری را که درباره‌ی گروه مقابل دارند و مثلاً همه‌ی آن نسبت‌هایی را که به باور من نارواست ولی به آن‌ها نسبت می‌دهند درست باشد، وقتی که این پشتوانه‌ی قدرت را از دست بدهند خوب معلوم نیست چه بلایی سر یکایک‌شان خواهد آمد و آن وقت منطق قدرت می‌گوید دودستی و به هر قیمتی شده باید همین قدرت را حفظ کرد چون معلوم نیست بعدشان چه بلایی سرمان خواهد آمد. اگر معادله‌‌ی قدرت تغییر کند، در بهترین حالت، مخالفان آن‌ها ممکن است با عفو و گذشت و مروت با همه‌ی این «خودجوش»‌ها برخورد کنند ولی آیا این‌ها آن موقع احساس شرم خواهند کرد؟ اگر منطق، منطق قدرت باشد خوب طبیعی است که طرف مقابل روزی انتقام‌اش را از این‌ها خواهد ستاند. ولی دغدغه‌ی من این نیست که فردا چه بر سر این‌ها خواهد آمد. نگرانی من این است که همین امروز، خودشان چه بر سر خودشان آورده‌اند! نگرانی این است که آیا همین کسانی که چنین حنجره می‌درند و با نام و یاد علی و حسین و زهرا، هر سخن و عمل ناحق و ناروایی از آن‌ها سر می‌زند، آیا می‌توانند خودشان را در آینه تماشا کنند یا نه؟